In september 2007 verscheen mijn tweede boek: Dwars door Soedan. Vriendelijke schurkenstaat aan de Nijl. Het is een verhaal dat voor het grootste deel gebaseerd is op twee bezoeken in de eerste helft van 2007, aangevuld met ervaringen uit eerdere reizen. Een terugkerend thema is de vraag waarom er in Soedan altijd oorlog is. Eerst was het zuiden jarenlang toneel van een bloedige burgeroorlog, nu gebeurt hetzelfde in de westelijke regio Darfur. Behalve over deze oorlogsgebieden schrijf ik ook over de Soedanese piramides, de ontwikkeling van Soedan als toeristenbestemming en de tijd dat Osama bin Laden er woonde.
De pers over Dwars door Soedan:
“Sublieme weergave van complex land” (www.nu.nl)
“Knap gedaan” (Nieuwe Revu)
“Babbelend rondlopen is de beste manier om Afrika te leren kennen, Van der Aa lijkt er kampioen in” (Trouw)
“Het is te hopen dat Van der Aa nog veel boeken over Afrika gaat schrijven” (Nederlands Dagblad)
“Een geslaagd boek. Van der Aa vult de summiere berichtgeving aan over het grootste land van Afrika” (NRC Handelsblad)
Fragment uit Dwars door Soedan:
De agenten op de politiepost in Geneina, een stad in de westelijke regio Darfur, doen alsof er niets aan de hand is. De ernst van het geweld in de streek – door janjaweed-milities, rebellengroepen en struikrovers – wordt volgens hen schromelijk overdreven. Er waren wel wat schermutselingen met bandieten, geven ze toe, maar inmiddels is het ergste geweld voorbij. Heus, ik kan zonder problemen door Darfur reizen.
‘In 20 van de 23 districten is de situatie veilig,’ zegt agent Khaled, een dikke man in een lichtblauw uniform die met een paar collega’s op een stoel in de schaduw van een neemboom zit. Hij benadrukt dat het leger op de belangrijkste doorgaande wegen streng patrouilleert. ‘Alleen in het uiterste noorden van Darfur zijn nog wat problemen. Maar op andere plaatsen is de rust teruggekeerd.’
Ik ben verbaasd. In Khartoem ben ik van alle kanten gewaarschuwd voor de onveiligheid in Darfur. In de grote steden is het betrekkelijk veilig, kreeg ik te horen, maar op het platteland heerst bijna overal gevaar. De oorlog tussen verschillende rebellengroepen en door de regering gesteunde janjaweed zou zijn ontaard in gewelddadige anarchie. Alle gewapende groepen beroven reizigers en plunderen dorpen, zelfs buitenlandse hulporganisaties zijn doelwit.
Als ik Khaled al deze verontrustende berichten voorleg, kijkt hij me glimlachend aan. ‘Die verhalen moet je niet geloven,’ zegt hij hoofdschuddend. ‘Wie kent hier de lokale situatie beter? Buitenlandse ontwikkelingswerkers en mensen uit Khartoem, of agenten die hier al jaren wonen?’ Hij wacht mijn antwoord niet af. ‘Ik herhaal het nog maar een keer. Ondanks wat kleine problemen is er geen enkele reden om je zorgen te maken.’ ……
Boek kopen? Stuur mij een e-mail
Gerbert van der Aa 