Terug naar Timboektoe

Timboektoe is het eind van de wereld in stripverhalen, en de Toearegs die er wonen oefenen al eeuwenlang grote aantrekkingskracht uit op westerlingen. Met minimale middelen overleven ze in de Sahara, heldhaftig vochten ze tegen de koloniale bezetting, Volkswagen vernoemde een auto naar hen. Maar de wereld verandert; sommige Toearegs knoopten banden aan met al-Qaida. In Mali voerden ze de sharia in, hakten handen af van dieven, verwoestten eeuwenoude mausolea. Alleen door militair ingrijpen werd erger voorkomen. Een VN-missie met ruim 400 Nederlandse soldaten probeert nu de vrede te handhaven. Van nobele wilden tot puriteinse opportunisten: wat is er gebeurd?

De pers over Terug naar Timboektoe:

“Het is moeilijk dit boek weg te leggen voordat de laatste pagina is bereikt” (jury VPRO Bob den Uyl prijs)

“Van der Aa heeft een vlotte pen en een scherp oog” (NRC Handelsblad)

“Kortom een prima boek” (TPO magazine)

“Van der Aa is een enthousiast verteller” (Afrikanieuws)

“De Pinksterchristenen onder de Toearegs blijken bijna even koppig als hun islamitische tegenvoeters” (Nederlands Dagblad)

“Meeslepend vertelde roadtrip” (ZemZem)

Fragment uit Terug naar Timboektoe:

Het gebeurde vroeg in de ochtend. Ik reed voorop, over een hobbelig spoor dat om een heuvel heen draaide. Na de bocht ontwaarde ik vier gesluierde mannen naast een donkerblauwe Peugeot 504. Eenmaal dichterbij schoot een van de mannen in de grond. Een ander maakte een gebaar dat we moesten stoppen. Hij rukte het portier van mijn auto open en zei in het Frans dat ik moest uitstappen. Nadat we gefouilleerd waren, stapten twee van de mannen in mijn Peugeot. Michiel moest terug achter het stuur van zijn Honda. Ik kreeg de opdracht naast hem te gaan zitten. Een van de overvallers nam achter ons plaats met een kalasjnikov op zijn knieën.

Het konvooi zette zich in beweging, met de auto waarin wij zaten als laatste. Waar zouden we heen gaan? Op mijn vraag aan de gesluierde man op de achterbank kreeg ik een onduidelijk antwoord. ‘Dat zul je wel zien,’ zei hij. Dit was geen gewone beroving, schoot het door me heen. Anders hadden ze ons gewoon uit de auto kunnen zetten. Een paar kilometer eerder waren we nog een nomadenkamp gepasseerd, zodat we niet van de dorst zouden omkomen. Maar wat waren ze dan met ons van plan?

Boek kopen? Klik hier